Na jaren van trouwe dienst vond ik het hoog tijd om mijn digitale Minolta s304 te vervangen voor een nieuwe digitale camera. En aangezien ik al die tijd met mezelf had afgesproken dat dat een spiegelreflex zou zijn, is dat er eindelijk van gekomen. Mede dankzij ‘Steve’ was de keuze niet eens zo heel ingewikkeld: Je bent een Nikon of een Canon fotograaf. Ik ben een Nikonner. Aangezien de D50 net wat te beperkt is, had ik mijn oog laten van op de Nikon D70.
Google en diverse vergelijkingssites hebben mij 470 euro bespaard. Ik heb dus niet 1350 euro bij de lokale fotograaf neergeteld, maar heb ‘m onder rembours uit Groningen laten komen. Ongelofelijk (bijna crimineel) dat dat zoveel scheelt. Maar, daar waren we al eerder achter gekomen.
In huize iKooon wordt dus momenteel veel op de gevoelige plaat (6,1 megapixel DX-CCD) gelegd, en allerlei mensen in mijn omgeving moet het ontgelden. Ik ga m’n Flickr-account maar weer eens gebruiken.
Op welk(e) punt(en) schiet de D50 wat jou betreft tekort?
Overigens ben ik nog steeds een Canon-man. Ik heb een “oude” Powershot G2.
De D50 is een prima camera en schiet niet echt tekort. Het zijn nuances. Voor ietsje meer euro’s kun je z’n grotere (oudere) broer kopen…
Mijn Minolta s304 gebruikt Compact Flash als opslagmedium; de D70 ook, maar de D50 niet. Wat verder een rol speelde was de mogelijkheid om de witbalans in te kunnen stellen. Wat ik toen nog niet wist, maar wat ik nu wel fijn vind, is het optionele raster in de viewfinder; die helpt bij het recht houden van horizonnen en symmetrisch maken van het beeld. Verder nog wat kleinigheden.
Aan de andere kant heeft de D50 – omdat ie recenter is – ook weer een paar bijzonderheden: betere motion tracking en een iets grotere lcd-display aan de achterzijde (maar met evenveel pixels).
Kortom: De D50 is een subtiel uitgeklede D70 met wat aanpassingen; de D70 heeft iets meer manuele mogelijkheden, en aangezien ik nog weet hoe je moet fotograferen, sprak me dat wel aan.